Przejście na home office, wymuszone pandemią wirusa covid-19, skłoniło mnie i prof. Przemysława Wiszewskiego do realizacji różnych zamierzeń, które wcześniej przegrywały z innymi, bardziej naglącymi zadaniami. (więcej…)
Tym razem będzie bez żadnego trybu. W świeżej pamięci mam lekturę artykułu Claudii von Salzen z „Der Tagesspiegel” na temat odmowy ambasadora Ukrainy w Niemczech, Andrija Melnyka udziału w uroczystościach rocznicy zdobycia Berlina. Zaproszono także ambasadorów Rosji i Białorusi. Decyzja przedstawiciela Kijowa zaskoczyła magistrat Berlina, który zaproszenie wystosował już kilka tygodni temu. Pominę w tym miejscu brak wyczucia ze strony nadburmistrza, Michaela Müllera (SPD). Ambasador Ukrainy sam, w dyplomatyczny sposób wyłuszczył powody swej decyzji. Mnie zaskoczyło coś innego. Brak zaproszenia dla polskiego ambasadora. Czyżby magistrat stolicy Niemiec nie wiedział, że w bitwie o Berlin uczestniczyły także polskie jednostki?
Po centralnych urzędach niemieckich, które w ostatnich latach zleciły krytyczne badania poświęcone ich związkom z „brunatną przeszłością” w pierwszych latach ich działania po 1949 roku, przyszedł czas na Kościół katolicki. Impulsem do wystąpienia stała się przypadająca za kilka dni 75 rocznica zakończenia II wojny światowej. Konferencja Episkopatu Niemiec wydała obszerny dokument pt. Deutsche Bischöfe im Weltkrieg. Wort zum Ende des Zweiten Weltkriegs vor 75 Jahren (Niemieccy biskupi w czasie wojny. Przesłanie z okazji końca II wojny światowej przed 75 laty). Uwagę zwraca nie tylko treść wystąpienia, ale i sposób dokonania tak krytycznej samorefleksji.
Żyjemy w czasie kryzysu. Jego skalę określa się bardzo różnie, zwykle jednak bardzo dramatycznie. Być może jest to jeden z największych kryzysów po 1945 roku. Zasięgiem obejmuje nie tylko jeden kraj czy kontynent, lecz świat. Na pojawienie się aż takich wyzwań nikt nie był przygotowany. Znamienne jest odsłonięcie słabości najbardziej rozwiniętych państw świata! W krótkim czasie stanęło praktycznie wszystko. Wyludniły się ulice, wstrzymano obieg gospodarki, pozamykano szkoły i uczelnie, restauracje i inne usługi. Kryzysu nie wywołała żadna wojna, tąpnięcie ekonomiczne, lecz wirus przenoszony w superszybkim tempie po całej planecie. Jak życie w cieniu wirusa wpływa i wpływać będzie na edukację szkolną? Jakie wywołuje skutki w życiu i pracy nauczycieli, uczniów i ich rodziców? Jak używać narzędzi w zdalnej edukacji? Na te i wiele innych, dzisiaj bardzo aktualnych pytań, odpowiada publikacja pod redakcją Jacka Pyżalskiego pt. Edukacja w czasach pandemii wirusa COVID-19. Książkę, dostępną w wersji elektronicznej, przeczytałem jednym tchem. Redaktorowi udało się w krótkim czasie zmobilizować do pracy specjalistów z kilku dziedzin. Powstała bardzo ważna publikacja, która zainteresuje nie tylko nauczycieli szkolnych, ale – jestem także o tym przekonany – nas, nauczycieli akademickich. (więcej…)
Powoli zaczyna się stabilizować sytuacja na naszym Uniwersytecie, jeśli można tak powiedzieć w tych nadzwyczajnych jednak okolicznościach. W ostatnich tygodniach w przyspieszony sposób musieliśmy nauczyć się używania nowych narzędzi do zdalnego prowadzenia zajęć dydaktycznych. Nie byłem wyjątkiem, choć w dotychczasowej praktyce dydaktycznej łączyłem czasem tradycyjne formy z cyfrowymi. Największym wyzwaniem okazało się jednak zorganizowanie zdalnego posiedzenia rady dyscypliny, a zwłaszcza przeprowadzenie na nim głosowań. W przyjętej ustawie z 16 kwietnia b.r. stwierdzono, że posiedzenia gremiów uniwersyteckich: „(…) mogą być przeprowadzane z wykorzystaniem technologii informatycznych zapewniających kontrolę ich przebiegu i rejestrację oraz umożliwiających zapewnienie tajności głosowań ” (Dz. U. z 17.04.2020, poz. 695). Wczoraj przewodniczyłem posiedzeniu rady dyscypliny historia. Powyższe warunki – ku pożytkowi kilku osób od dawna oczekujących na decyzje rady – udało nam się spełnić. (więcej…)
professor of modern history, blogger - @blogihistoria and podcaster - @2hist1mikr. Personal opinion
