Za życia budziła kontrowersje. Nie mieściła się w tradycyjnych ramach kobiecego życia. Jedni uwielbiali ją, inni wyzywali od najgorszych. Emerenz Meier, ludowa poetka i emigrantka, nie miała łatwego życia. Pochodziła z bawarskiej wsi, była komunistką i ateistką. Przypomina o niej popiersie, które w 2008 roku umieszczono na brzegu Dunaju w Passau naprzeciwko lokalu „Zum Koopenjäger”, w którym pracowała na początku wieku.
Początki
Urodziła się w Schiefweg, wsi położonej niedaleko Waldkirchen w Lesie Bawarskim, 3 października 1874 roku w rodzinie karczmarzy. Skończyła trzyklasową szkołę ludową. Była zdolną uczennicą, jednak nauczyciele nie dostrzegli jej talentu. Uznała to za dyskryminację, ale i za zachętę do samokształcenia. Meier dużo czytała. Zaczęła także sama pisać opowiadania i wiersze. W latach 90 XIX wieku publikowała w gazetach, czasopismach i kalendarzach. Wspomagała ją Auguste Unertl, która stała się jej mecenasem. Utwory Meier poruszały problematykę życia na wsi.
Jej twórczość czytano chętnie, stała się bardzo popularną autorką. Twórca pocztówek fotograficznych, Alfons Adolph z Passau, wydał w 1898 roku pocztówkę, przedstawiającą poetkę w stroju ludowym i jej dom rodzinny. Kartę zdobił napis „Gruss aus Waldkirchen (Pozdrowienia z Waldkirchen)”. W 1898 roku ukazał się w Królewcu zbiór jej czterech opowiadań pt. „Aus dem bayerischen Wald (Z Lasu Bawarskiego)”. Książka otrzymała pozytywne recenzje, jednak nie sprzedawała się zbyt dobrze. Pod wrażeniem lektury książki student medycyny, a później poeta Hans Carossa (1878-1956) postanowił w 1898 roku odwiedzić strony rodzinne autorki. Wrażenia zawarł w późniejszych wspomnieniach (Das Jahr der schönen Täuschungen, 1941). W ten sposób stworzył literacki pomnik Meier.
Emigracja
W 1900 roku poetka uczęszczała przez trzy miesiące do prywatnej szkoły handlowej. Nauczyła się stosunkowo szybko stenografowania. Rodzina od dawna była w finansowych tarapatach. Po przekazaniu gospody jednej z córek rodzice poetki wraz z pozostałymi córkami, w tym Emerenz, próbowali z mizernym efektem utrzymać się z prowadzenia gospodarstwa rolnego. Wreszcie postanowili wyemigrować do Chicago, gdzie przebywali już jej krewni.
Najpierw wyjechał ojciec. Emerenz próbowała szczęścia w Passau i Monachium. Jednak bezskutecznie. W marcu 1906 roku wrazz matką zdecydowała się podążyć śladem ojca. Zamieszkała w Chicago w dzielnicy niemieckiej. Pierwsze miesiące nie należały do łatwych, podejmowała się różnych prac. W 1907 roku wyszła za mąż za Franza Schmoellera i rok później urodziła syna. Po przedwczesnej śmierci męża wyszła za mąż po raz drugi za Szweda, Johna Lindgrena. Rodzina zamieszkała w centrum miasta, niedaleko jeziora Michigan.
Powrót do pisarstwa?
Emerez wznowiła pisanie. Publikowała opowiadania i wiersze w prasie amerykańskiej, dawała wykłady w stowarzyszeniach. Jednak zarzuciła pisarstwo, zerwała też na krótko kontakty z ojczyzną. Powodem była trudna sytuacja materialna i potrzeba zarabiania pieniędzy. Z biegiem czasu stała się żarliwą pacyfistką i marksistką.
Pomimo szczupłych funduszy wspierała finansowo krewnych i znajomych w Bawarii. Zachowała się jej korespondencja z przyjaciółką z Waldkirchen, w której wyrażała swą tęsknotę za ojczyzną, za Lasem Bawarskim. Zmarła w Chicago 28 lutego 1928 roku na zapalenie nerek.
Pamięć
Emerez Meier dzieliła los wielu zdolnych kobiet, które by tworzyć musiały pokonać ogromne przeszkody, często za życia nie doczekując się uznania. Była dzieckiem swych czasów. Wykształcenie zdobywała z dużym trudem, jako autorka i poetka musiała się liczyć z krytyką i wykluczeniem.
Była też emigrantką, której nie udało jej się odnaleźć w pełni w nowym świecie. Zapomniano o niej także w ojczyźnie. Dopiero wiele dziesiątek lat później odremontowano jej dom rodzinny, urządzono w nim w 2010 roku pierwsze muzeum poświęcone emigracji Bawarczyków do Ameryki. Popiersie w Passau, usytuowane przy popularnej promenadzie nad Dunajem, ożywiło pamięć o niej w mieście i regionie.
Więcej zdjęć z Passau zob. blog z fotografią.
