Złodzieje czasu

Od kilku tygodni jestem w stałym pościgu za kolejnymi zadaniami, sprawami do załatwienia lub chociaż odfajkowania. Jedno zadanie goni u mnie drugie. Niekończąca się lista spraw zaczęła już prowokować pytania, czy czas nie przecieka mi przez palce, czy potrafię sobie organizować pracę. Muszę przyznać, że jednym z powodów moich kłopotów z zarządzaniem czasem jest korzystanie z różnych mediów społecznościowych. Jeśli się chce aktywnie uczestniczyć w różnych debatach, orientować się w wydarzeniach z naszej działki, trzeba na to poświęcić sporo czasu. A może to raczej kwestia pewnej dyscypliny? Jestem fanem technologicznych nowinek i właśnie jedną z nich potraktowałam jako lekarstwo na moje przypadłości. To tzw. focus. Można ustawić w nim godziny korzystania z różnego rodzaju internetowych czy komputerowych rozpraszaczy. Dzisiaj postanowiłem zrobić eksperyment. Już na wstępie przyznaję, że udało mi się podołać wyzwaniom tylko częściowo.

Przed laty zastanawiałem się, dlaczego jeden z moich profesorów wyznaczał godziny na rozmowę telefoniczną. Tak, to były jeszcze te czasy. Wkrótce zaczął raczkować Internet. Pamiętam, jak w połowie lat 90. biegałem do Biblioteki Uniwersyteckiej, by skorzystać z konta mailowego. To była nowinka, która polubiłem w trakcie stypendium w Marburgu. Kolejny etap to modem, z pomocą którego można było uzyskać dostęp do sieci już z domu. Być może są wśród czytelników mojego bloga osoby, które pamiętają ten charakterystyczny zgrzytliwy dźwięk, który zapowiadał pojawienie się na na ekranie monitora listów z dalekiego świata lub zza miedzy.

Profesor, postać bardzo dla mnie ważna, charyzmatyczna, wyznaczył konkretną godzinę wieczorem na rozmowy telefoniczne ze swoimi (współ-)pracownikami. Można było do niego zadzwonić z każdą sprawą, poradzić się, ale uzyskanie numeru telefonu i prawa (a może śmiałości), by go użyć, nie było oczywiste… Poza godzinami konsultacji lub umówionych wcześniej spotkań była to jedyna dodatkowa możliwość komunikacji. Do tego dochodziły jeszcze listy. W moim archiwum zachowały się papierowe listy z pierwszej połowy lat 90. Potem zastąpiły je e-maile. Nie drukowałem ich, a szkoda. Przepadły bezpowrotnie w odmętach sieci. Wprawdzie archiwizowałem je, jednak z powodu stałej aktualizacji systemu, dzisiaj są już nie do odczytania. Znam kolegów, którzy zaradnie drukują najważniejsze listy lub przynajmniej zamieniają je na pdf-y.

Wydawało się, że portale społecznościowe staną się wielką pomocą w udanej komunikacji. Z pewnością tak jest. Praktycznie nie wychodząc z domu, jestem w stanie uzyskać każdą informację. Czytelnik może słusznie w tym miejscu zapytać, w takim razie w czym problem. Co chcę tym samym wyrazić? Oczywiście, rozwoju techniki i komunikowania się nie zastopuję, jednak wydaje mi się (i wielu osobom wcześniej), że konieczna jest głębsza refleksja nad obiegiem tych informacji. Należę do tzw. generacji pomiędzy. Miałem okazję poznać i korzystać z tradycyjnych form komunikowania się, nie mam też problemów z korzystaniem z nowych mediów. Jednak zauważam ogromne zmiany. Coraz bardziej brak mi czasu na „skonsumowanie“ wszystkich tych informacji, irytuje mnie powierzchowność, skrótowość przekazu, lekceważenie pewnych norm i obyczajów związanych niegdyś z korespondowaniem. Przydałby się tak potrzebny dystans.

Opanowany przez takie oto myśli, postanowiłem zrobić pewien eksperyment. Od razu przyznam, że tylko częściowo udany. Skorzystałem z aplikacji „focus“, która umożliwia odłączenie wszystkie „rozpraszaczy“. Mam kilka pilnych spraw do wykonania. Nie ukrywam, że mój krok, o którym powiadomiłem via media społecznościowe, spotkał się ze zdziwieniem. Wskazałem godziny, kiedy będę dostępny „online“. Przez większą część dnia z samozaparciem realizowałem moje zamierzenie. Widzę też pierwsze pozytywne efekty w postaci postępu w lekturach i pisaniu. Po południu musiałem jednak przerwać trwanie w tej wirtualnej pustelni i odpowiedzieć na pilne e-maile (o ich wysłaniu poinformowano mnie przez komórkę, której nie wyłączyłem). Spróbuję jednak stworzyć pewien porządek w moich kontaktach. Na listy będę odpowiadać następnego dnia, jedynie na mniej złożone lub bardzo pilne jeszcze tego samego. Następny etap? Może jakaś zmiana w „ćwierkaniu”?