Badacze rzeczy widzialnych i niewidzialnych sporo uwagi poświęcają cywilizacji krasnoludzkiej. W to że krasnale, skrzaty, gnomy czy smurfy i liliputy żyją wśród nas, nie wątpi żaden czytelnik takich choćby szacownych dzieł jak „Sierotka Marysia i krasnoludki” czy „Królewna Śnieżka i 7 krasnoludków”. W miarę dorastania przekonanie to się u części z nas umacnia – w końcu krasnoludy grają nawet z powodzeniem w hollywoodzkich produkcjach, gdzie wyglądają „jak żywe”, a skoczną pioseneczkę smurfów zna chyba każdy nas. Wreszcie, przeglądając oferty antykwiariatów natrafiamy na książki im poświęcone (nawet encyklopedie! Co od czasów francuskich oświeceniowych encyklopedystów wzbudzać musi przecież szacunek), a spacerując choćby wrocławską starówką co rusz widzimy – zapewne tylko dla kamuflażu zastygłego w bezruchu – a to krasnala z pierogiem na widelcu, a to z książką, czy młotkiem w małej ręce, pchającego kulę lub ciągnącego walizkę, lub nawet wspominającego swe dawne boje z komuną… Jeden nawet zdecydował się na zawarcie związku małżeńskiego z krasnoludzką partnerką płci odmiennej, kładąc tym samym kres wrogiej szeptance na temat charakteru skrzatowych relacji intymnych.
Wreszcie na salonach?
W
